wiersze

Autor : Asnyk Adam

Tytul : Marzenie poranne

Siedziała w ogrodzie w pół świetle, w pół cieniu, 

Przy blasku wschodzÄ…cej jutrzenki,

Wśród ciszy porannej oddana marzeniu, 

Słuchając słowika piosenki



Marzyła o szczęściu, miłości - tak trocha, 

Bo o czymże możnaby innym?

Wszak każda dziewczyna, choć jeszcze nie kocha 

Marzeniem siÄ™ bawi niewinnym.



Tęsknota, niepokój i dziwne żądania 

Nieznanych a słodkich upojeń

Budziły w jej sercu odblaskiem świtania 

Girlandy tęczowych urojeń.



I piła skwapliwie te wonie, te fale 

Powietrza, co pierś jej wznosiły,

I mocniej błyszczały jej ustek korale 

I żywiej się oczy paliły.



Patrzyła na kwiaty, co jasne z uśmiechem 

Skłaniały kielichy miłośnie

I dzielÄ…c siÄ™ wonnym rozkoszy oddechem, 

Szeptały o szczęściu i wiośnie.



Widziała konwalię dziewiczą, jak drżała 

Łzy lejąc z drobnego kielicha

W objęciach wietrzyka, a choć tak nieśmiała, 

Jednakże coś pragnie i wzdycha.



A dalej narcyzy, tak piękne, urocze... 

Że muszą samotne pozostać -

Więc główki zwiesiły nad wody przeźrocze, 

Ścigając odbitą w niej postać.



Tam znowu fiołki kryjące się w trawie... 

Tak dobrze tej cichej rodzinie!

Nie myśli o próżnej wielkości i sławie,



Lecz żyje dla siebie jedynie.



Tak marzÄ…c o kwiatach i tonÄ…c w marzeniach 

Oparła na ręku głowę,

I chmurki śledziła w słonecznych promieniach 

To srebrne, to wszystko różowe.



Wtem widzi zdziwiona, że z słońca promieni, 

W jej oczach gmach staje złocisty,

Z kopułą szafirów, z ścianami z zieleni, 

A cały jak kryształ przejrzysty.



Kolumny - to palmy, splecione w arkady 

Przez liany i bluszcze wiszÄ…ce,

Schodami - srebrzyste ściekają kaskady, 

Posadzką - mozaiki lśniące.



I widzi strwożona, jak kwiatów kielichy 

Ludzkimi jÄ… mierzÄ… oczami,

I widzi rój sylfów skrzydlaty i cichy, 

Jak igra w powietrzu z tęczami.



A jeden z narcyzów rosami wilgotny 

W pięknego młodzieńca się zmienia,

Lecz skrzydeł nie dostał i usiadł samotny 

Nad brzegiem srebrnego strumienia.



I widzi wzruszona, jak wiatrom się skarży: 

Że nie ma na świecie nikogo...

I słyszy westchnienia i w myślach się waży, 

A tak jej smutno i błogo.



Nad litość nic nie ma na ziemi świętszego 

Więc litość skłoniła dziewczynę,

Że wstała powoli i podeszła do niego 

Zapytać o smutku przyczynę.



Słyszała, jak przez sen wyrazy namiętne, 

Co śpiewnym pieściły ją echem,

I oczy widziała tak piękne, a smętne, 

Że odejść byłoby, ach! grzecham.



Słyszała, jak mówił: \"Ty jesteś wybraną 

By nowe ukazać mi życie,

I duszę na wieczną tęsknotę skazaną 

W niebiańskim pogrążyć zachwycie.



Ty jedna, ach możesz, na ziemi, ty jedna! 

Odnaleźć mi nieba podwoje,

Twa miłość nam władzę cudowną wyjedna, 

I skrzydła dostaniem oboje.\"



To wszystko słyszała, jak w sennym marzeniu, 

Uciec i zostaćby chciała,

Aż wreszcie uległa słodkiemu wzruszeniu 

I rękę nieśmiało podała.



Podała i nagle spostrzegła z podziwem, 

Że lecą oboje dłoń w dłoni,

Złączeni swych skrzydeł tęczowym ogniwem 

W obłoku jasności woni.



A wszystko się przed nią roztapia w blask słońca 

PierÅ› sama oddycha rozkoszÄ…,

Kraina cudowna, bez końca, bez końca, 

A skrzydła ją w górę unoszą...



I płyną wciąż razem w błękitne etery 

Po szlakach przestrzeni gwiaździstych,

A pieśni nadziemskie śpiewają im sfery 

O ducha pragnieniach wieczystych.



Więc czuję, że serce wyrywa się z łona, 

Że nadmiar uczucia pierś tłoczy,

Wśród jasnych błękitów, gwiazd złotych stęskniona 

Na niego podniosła swe oczy.



I wzrokiem spoczęła w młodzieńca spojrzeniu, 

Co serca płynęło falami.

I w sennej ekstazy bezbrzeżny pragnieniu 

Ust jego dotknęła ustami.



Wtem wszystko przepada... i widzi o dziwy, 

Świat jasnych urojeń zniknony!

I siebie zmienionÄ… w krzak brzydkiej pokrzywy, 

A młodzian stał w oset zmieniony.



W rozpaczy i wstydzie chce płakać... Nie zdoła, 

Co będzie nieszczęsna robiła?

Wtem słyszy z radością, że matka ją woła, 

I nagle się ze snu zbudziła.



I poszła zapytać do matki, co znaczy 

Sen dziwny o takiej przygodzie?

A matka z uśmiechem swej córce tłumaczy, 

Że marzyć nie trzeba w ogrodzie.





Adam Asnyk

1869

-- 

Publikacja pobrana z serwisu www.poema.art.pl