wiersze

Autor : Asnyk Adam

Tytul : Opowieść ducha...

Opowieść ducha spisana

na posiedzeniu spirytystów

w dniu 31 grudnia 1893 roku 





Za życia byłem sceptykiem,

Po śmierci jestem nim jeszcze -

Za karę w nodze stołowej się mieszczę

I muszę poruszać stolikiem.



Strasznie zostałem skarcony,

Żem w spirytystów nie wierzył -

Zaledwiem bowiem żywot ziemski przeżył,

Diabeł pochwycił mnie w szpony.



I zawlókł w ciemne czeluście,

Gdzie w ognia i siarki dymie

Ujrzałem tłumy narodu olbrzymie,

Tłok taki jak na odpuście.



Widok, wyznajÄ™ to szczerze,

Był jednym z wspanialszych w świecie,

Trudno piękniejszy napotkać w balecie

Lub w fantastycznej operze.



Wszystko tam było prześliczne:

Bengalskich ogni bez miary,

Zielone, krwawe. błękitne pożary,

Wybuchy zórz elektryczne.



Harmonia straszna i dzika,

Klątwy, krzyk, jęki, zgrzytanie

Dysonansami zalały otchłanie,

Jak wagnerowska muzyka.



W płomieniach biedaczki dusze

Pocą się, smażą i skwierczą,

Wśród nich szatani chichoczą szyderczo,

Dziwne zadajÄ…c katusze.



Te rozdzierają w kawałki,

Tamtej pakują w brzuch widły,

Innej znów w gardło kłąb gadzin obrzydły

I zdrój płonącej gorzałki.



Tu jakąś postać opasłą,

Co rączki składa pobożnie,

Na złotym z wolna obracają rożnie

I roztapiają na masło.



Tam dusze nadęte gniotą

Pod hydraulicznÄ… maszynÄ…...

Cudze łzy z wnętrza obficie im płyną

I pozostaje z nich błoto.



Tam znowu poety marÄ™

Karmią wierszami własnemi

I wszystkie głupstwa, co pisał na ziemi,

Pchają mu gwałtem za karę.



Straszliwa nad wyraz męka,

Próżno się dławi i krztusi,

Te same brednie wiecznie łykać musi,

Choć nieraz jak bomba pęka.



Gdzieniegdzie orgia szalona,

Bezwstydne gody upiorów...

Świecą łby łyse dumnych senatorów

I nagie tancerek Å‚ona.



Aż któryś z szatanów bryźnie

Wiaderkiem gorącej smoły,

W ropuchy orszak zmienia się wesoły

I wszystko tonie w zgniliźnie.



Dworacy parami tańczą

Przed tronem u Lucypera,

Każdy językiem proch ze stopni

Ściera z giętkością wiernopoddańczą.



Co chwila ten lub ów dworak

Pod nogÄ… gruntu nie spotka,

Stoczy się w otchłań, gdzieś do piekieł środka,

Na zawsze przepadł nieborak!



Kiedy oglÄ…dam te dziwy

I wkoło ciekawie patrzę

Sądząc, że w loży zasiadam w teatrze,

Czart do mnie zdąża straszliwy.



W ręku wężowy bicz niesie

I wstrząsa groźne narzędzie,

I prosto na mnie zamierza się w pędzie,

Więc ja do niego: \"Mój biesie!



Próżno wężami byś chłostał,

Wątpię, by to mnie bolało,

Wszakże na ziemi zostawiłem ciało...

Sceptycyzm - ten mi pozostał.



Nie patrz siÄ™ na mnie tak dziko,

Porzuć tę pozę sceniczną!

Bym mógł bez ciała czuć boleść fizyczną,

To siÄ™ nie zgadza z logikÄ….



Ta groza piekielnej kaźni,

Którą szerzycie z urzędu,

Biorąc swe źródło z logicznego błędu,

Polega na wyobraźni.



Naiwne duszyczek zgraje,

Które straszycie z rozkoszą,

Sądzą, że różne męczarnie ponoszą,

CierpiÄ…, bo tak siÄ™ im zdaje.



Lecz mnie przerazić nie zdoła,

Pomimo wszystkich swych zalet,

Ten artystycznie obmyślany balet:

Płomienie, siarka i smoła...



Gdy tak przemawiam do czarta,

A dusze wkoło się kupią,

On pysk rozdziawił z miną śmiesznie głupią,

Że była widzenia warta.



Przez chwilę stał w niepewności,

Nie wiedzÄ…c, co ze mnÄ… pocznie:

Wreszcie mnie porwał i zaniósł bezzwłocznie

Do tronu szatańskiej mości.



\"Z tą duszą kłopot mam - rzecze -

Gdyż twierdzi, iż w braku ciała

Nie będzie męki zadanej cierpiała

I że ją ogień nie piecze.



Z płonącej żartuje mazi

I wszystko mieni kuglarstwem,

Ten nędzny chłystek swoim niedowiarstwem

Całe nam piekło zarazi.



Wychodzi z odwiecznych reguł,

Zdarzenie to nadzwyczajne -

Wszystkie instrukcje, bądź jawne, bądź tajne,

Zbyły milczeniem ten szczegół.



Więc ty, monarcho szatanów,

Co piekłem rządzisz tak mądrze,

Myśl buntowniczą zdepc w samym jądrze,

Karę dla niego postanów.\"



\"Co? - rzeknie piekielny władca -

On się chce rządzić rozumem,

Szczepi niewiarę pomiędzy dusz tłumem?

Ten cynik, ten świętokradca!



Gdy tyle dostojnych osób

Z ufnością smaży się w smole,

On chce w wątpliwość podać piekieł rolę?

Lecz znajdziem na niego sposób.\"



Spojrzał więc na mnie złowrogo

I rzekł po krótkim namyśle:

\"Niech twoje losy będą odtąd ściśle

Związane z stołową nogą.



Będziesz obracał stół wszędzie -

Tak dalej rzecz ciÄ…gnÄ…Å‚ szatan -

Gdzie pierwszy lepszy nieuk lub szarlatan

Do tańca z tobą zasiędzie.



Ktokolwiek tylko siÄ™ uprze

Z najpospolitszej gawiedzi,

Będziesz zmuszony dawać odpowiedzi

Na zapytania najgłupsze.\"



\"Łaski! - krzyknąłem - ach łaski!

Nie ujdÄ™, jak widzÄ™, kary,

Lecz czyż na wieki mam cierpieć bez miary

W ten sposób nędzny i płaski?!\"



Wiedziałem - czart się zaśmieje -

Że ugnę twą hardą duszę,

Lecz gdy cię widzę przystępnego skrusze,

Przeto ci zrobiÄ™ nadziejÄ™:



Gdy gusła i zabobony

Nie znajdą w świecie czcicieli,

Gdy każdy prawdę od błędu oddzieli

Będziesz od kary zwolniony.\"



Poznałem, że drwił szkaradnie,

Cedząc te słowa łaskawsze,

I że mi w służbie ciemnych potęg zawsze

Obracać stoły przypadnie.



Wszelkie złudzenia zbyteczne,

Od kary się nie wykręcę,

Nic nie położy kresu mojej męce,

Bo głupstwo ludzkie jest wieczne.





Adam Asnyk

-- 

Publikacja pobrana z serwisu www.poema.art.pl